Jacky Terrasson Trio overtreft elke verwachting

CONCERTRECENSIE. Jacky Terrasson Trio, North Sea Jazz Club, Amsterdam, 28 oktober 2012

Jacky Terrasson, Amy Winehouse, Justin Bieber, Michael Jackson, John Lennon. Het is even puzzelen hoe deze namen in één adem uitgesproken kunnen worden. Maar wie het concert van het Jacky Terrasson Trio in de North Sea Jazz Club heeft bezocht – of het in 2012 verschenen album ‘Gouache’ heeft beluisterd – zal de logica van dit rijtje grootheden niet zijn ontgaan.

Jacky Terrasson blinkt namelijk uit in het flirten met popiconen en het aanhalen van muzikale oneliners met cultstatus uit de popmuziek en aanverwante stijlen. Op technisch verbluffende wijze en met een grenzeloze creativiteit vervlecht hij uiteenlopende stijlen tot een bijzonder luisterrijk muzikaal verhaal, waarmee hij het publiek in de greep houdt.

Binnen deze stilistische diversiteit bevindt zich ook het andere uiteinde van het muzikale spectrum, waar modern-klassieke componisten zoals Erik Satie thuis horen. Zoals ook te horen is op zijn album ‘Alive’ (2009) laat Terrasson zich hoorbaar inspireren door jazzgrootheden als Ahmad Jamal en Keith Jarrett. Zijn muzikale idioom is zo rijk en zijn inventiviteit zo grenzeloos, dat het luisteren ernaar puur plezier is.

Hoe het trio – met Burniss Travis op contrabas en Justin Faulkner op drums –  de aandacht weet vast te houden en het publiek aan zich weet te binden is ongekend. De interactie tussen muziek en publiek is vanaf het begin een feit. De sfeer is goed, het publiek voelt zich uitgenodigd spontaan te reageren, tijdens het concert wordt een nagerecht geserveerd of koffie besteld. Het kan allemaal.

Koffielepeltje
Dit is hoe je je een clubconcert voorstelt. Als de rinkeling van een koffielepeltje de zaal vult tijdens één van de fluisterzachte passages laat Terrasson de echo hiervan weerklinken op de piano. Dat alles zo goed op z’n plaats valt, is te danken aan de flexibiliteit en beweeglijkheid van dit trio. Starheid is het in elk opzicht vreemd.

Eén van de boeiende aspecten van dit trio is de eclectische stijl en speelse wendingen, waardoor de aandacht van het publiek steeds opnieuw wordt bijgestuurd. Wie zich denkt te bevinden in een idyllisch landschap van impressionistische fijnzinnigheid, kan elk moment worden meegesleurd in een lawine van ritmisch gedender. Of wakker geschud worden door ‘Beat It’. Net zoals Michael Jackson in de videoclip gewekt wordt door de oprukkende gang en zich al dansend richting het gevecht begeeft. Maar de weg terug is voor de luisteraar soms nog abrupter. Als bij een noodlanding wordt het publiek weer op de plek van aanvang terug geslingerd.

Het trio heeft gevoel voor humor, zonder humoristisch te willen zijn. Geen slapstick of satire, maar een spitsvondig gebruik van muzikale citaten, abrupte stijlbreuken, het blenden van muzikale idiomen, het deconstrueren van bekende melodieën of het aandikken van stijlen. Steeds doet het trio een beroep op ons collectief muzikaal geheugen en gaat daarmee in dialoog.

Amy Winehouse
Soms worden twee stijlen met elkaar vervlochten en gaan ze een dialoog met elkaar aan zoals in ‘Rehab’, gebaseerd op het gelijknamige nummer van Amy Winehouse. Bijna stampvoetend wordt de melodie van ‘Rehab’ in het laagste pianoregister geïntroduceerd, waarbij Travis de melodie gefragmenteerd meespeelt. Kort erop volgt een lichtvoetig ‘antwoord’ in het bovenste register (à la Ahmad Jamal), nu begeleid door een walking bass. Vervolgens wordt de melodie weer gespeeld, maar ondergaat het de nodige revisies: pianosnaren worden gedempt, noten worden achterwege gelaten.

Wanneer naar een climax wordt toegewerkt zetten Travis en Terrasson steevast een rif in, met adempauzes tussendoor om vervolgens weer de groove op te pakken en het parcours te vervolgen. Op een stevige basrif in driekwartsmaat plaatst Terrasson ‘Beat It’, in vierkwartsmaat er dwars overheen, alsof de linkerhand en de rechterhand door onafhankelijke hersenhelften worden aangestuurd. Met dezelfde fysieke puls waarmee Michael Jackson de melodie dansbaar maakt, improviseert Terrasson op deze melodie en ondergaat het een metamorfose richting ‘Vouler Vous Coucher Avec Moi’ om vervolgens weer bij ‘Beat It’ uit te komen.

Een groter contrast lijkt ondenkbaar als het trio na een kort abstract intermezzo ‘Oh My Love’ van John Lennon inzet. Nadat het innemende en romantische thema is gespeeld, wordt de melodielijn doorkruist met onnavolgbare en razendsnelle loopjes. Of wordt de romantische touch plots doorbroken met hoekige accentueringen, alsof je er alert op wordt gemaakt dat het de roze bril is, die je de wereld mooier doet ervaren.

Gietijzer
Even later duikt Terrasson in de vleugel, bespeelt het gietijzeren raamwerk, tikt Travis op zijn bas en slaat Faulkner met zijn sticks in de lucht. Het is de karavaan uit ‘Caravan’, blijkt al snel wanneer een Arabische toonladder klinkt. Het publiek applaudisseert spontaan. Tegen het eind van het nummer neemt Faulkner een solo, waar het publiek steil van achterover slaat.

Het Terrasson Trio overtreft elke verwachting. De ongekende vitaliteit van het trio in combinatie met het avontuur dat Terrasson opzoekt – onder meer in de flirt met popiconen – staat garant voor een perfecte mix. Die niet te vangen is binnen één bepaalde stijl, maar wel enorm veel luisterplezier oplevert.

www.jackyterrasson.com
Gepubliceerd op Jazzenzo