CONCERTRECENSIE. Nel Super Session, Café-restaurant Nel, Amsterdam, 12 november 2012
Dennis Dwinger, mede-eigenaar van café-restaurant Nel, kent al zijn vaste gasten van de maandagavond-Nel Jam Session en verwelkomt iedereen persoonlijk op deze jaarlijkse Nel Super Session. Hij is zichtbaar in z’n element met deze selecte club van jonge, veelbelovende musici die vanavond het podium zullen bestieren. Met evenveel trots vertelt hij over toppers als Anton Goudsmit, Benjamin Herman en John Engels, die ook in café Nel speelden, om even later toch de nuance aan te geven: je hebt goden en halfgoden.
De vaste gasten zijn vanavond uitgenodigd voor een diner, verder is het nog rustig. Maar dat zal snel veranderen. Na het diner wordt de geïmproviseerde set van campingtafels weggehaald, wordt ruimte vrijgemaakt voor de verwachte twee- tot driehonderd bezoekers en kan het feest losbarsten. De meeste voorbereidingen voor deze jaarlijkse Nel Super Session zijn getroffen.
De Super Session is booming. En dat heeft alles te maken met het alles-in-één concept. Het is dé plek bij uitstek waar getalenteerde, veelbelovende en gearriveerde musici samen het podium delen, het is dé plek waar een overwegend jong publiek op af komt, dé plek waar – naast muziek – ook de laatste nieuwtjes rondgaan, waar de afstand en grens tussen musici en publiek niet lijkt te bestaan. En dé plek waar de vitaliteit van jazz voelbaar wordt. Tot in de laatste uurtjes.
De Super Session wordt geopend door de huisband van Nel. De opening begint ingetogen en traditioneel met de heldere en warme saxklanken van Floris van der Vlugt en wordt gaandeweg energieker, slagwerker Jamie Peet drijft de band aan, toetsenist Daan Herweg soleert alsof hij geen springplank nodig heeft. Samen drijven ze de energie van de band een aantal tandjes hoger. Later leidt de interactie tussen Peet en Herweg eventjes tot een duel, dat op kostelijke wijze appelleert aan de sensatielust van het publiek.
Juiste sfeer
Ondertussen stroomt het publiek, veelal muzikanten, binnen, wordt de juiste sfeer door het dimmen van de verlichting bepaald, vult het geroezemoes van het publiek de muziek aan, en worden de gekleurde spotlights verder bijgesteld. Niet alleen de muziek, maar ook de techniek is hier en daar geïmproviseerd. Niet altijd ten voordele van de muziek, zoals bij Esther van Hees, bij wie het natuurlijke stemgeluid via de installatie niet tot z’n recht kwam.
Herbie Hancock wordt deze avond wél recht gedaan met maar liefst twee nummers en één roep om ‘Actual Proof’, waar uiteindelijk geen gehoor aan wordt gegeven. De groove die bassist Ludo van der Winkel onder ‘Maiden Voyage’ plaatst staat als een huis en wordt door drummer Benjamin Rheinländer mooi gecomplementeerd. Trompettist Gidon Nunez Vaz weet bij wijze van contrast op deze funky basis een mooie en kwetsbare solo te blazen, waarna toetsenist Gideon van Gelder het stokje overneemt.
Hij vult de ritmesectie aanvankelijk ‘slechts’ aan met funky akkoorden om vervolgens zijn solo tot het kookpunt te brengen. Deze jongens spelen stijlvol en met overtuiging. Later op de avond wanneer trompettist Gerben Klein Willink met zijn formatie ‘Cantaloupe Island’ speelt wordt opnieuw zo’n smaakvolle funky versie opgediend.
Wie denkt dat de Super Session alleen maar jazz te bieden heeft zit er naast. Alle mengvormen en aanverwante stijlen komen aan bod, waar jazz soms nagenoeg afwezig is, zoals een mooie eigen compositie van de jonge zangeres Celine Cairo. De muziek wordt afgewisseld met live acts van onder meer buikdanseres Sarah Raks die, zichtbaar genietend van haar eigen buikdans, de aandacht van het publiek hiermee weer in één richting weet te sturen.
Kris Berry
Het alles-in-één concept van de avond lijkt zich als een Droste-effect te herhalen in het jonge talent van zangeres Kris Berry, die een authentiek klinkende blues zo uit haar mouw lijkt te schudden en met haar naturel uitstraling de aandacht van het publiek in een oogwenk naar zich toe weet te trekken.
Het algehele niveau van de Super Session is hoog en de sessie staat al garant voor een fantastische avond. Maar het is altijd wachten op zulke momenten – zoals een Kris Berry – die in hun eigenheid en natuurlijke overtuigingskracht opvallen. Als dat gebeurt dan word je er fijntjes aan herinnerd dat je je tijdens de Nel Super Session onder de crème de la crème bevindt van doorgaans jonge veelbelovende én reeds gearriveerde musici.
www.nelamstelveld.nl
Gepubliceerd op Jazzenzo