CONCERTRECENSIE. Craig Taborn Trio, Bimhuis Amsterdam, 13 april 2013
Op Antwerpen na is het concert in het Bimhuis het sluitstuk van de Europese tournee van het Craig Taborn Trio. Het trio timmert internationaal inmiddels al acht jaar flink aan de weg. Het resultaat is een sterk staaltje improvisatie dat voor de avontuurlijke luisteraar veel te bieden heeft. Met de tournee promoot het trio zijn nog deze maand te verschijnen ECM-album ‘Chants’.
Het openingsnummer laat horen hoe het trio vanaf een nulpunt zijn muziek langzaam en laag voor laag opbouwt. De muziek toont zich op sommige momenten als een ragfijn en fragiel web van harmonische kleuringen en subtiele ritmes. Van waaruit een solide en hecht bouwwerk oprijst en waarvan de constructie en het ragfijne web in wisselende gedaantes zichtbaar blijven.
Maar de soms lineaire opbouw kan ook plotseling doorbroken worden door drummer Gerald Cleaver of Taborn, die ineens roet in het eten gooien door de (ritmische) constructie te verbreken. Óf krijgt juist een onwankelbaar fundament als contrabassist Thomas Morgan en Taborn gezamenlijk de baslijn voor hun rekening nemen.
Architectuur
Wie naar het Craig Taborn Trio luistert, luistert niet in de eerste plaats naar een muzikaal verhaal, maar aanschouwt een muzikale architectuur. Niet als áf bouwwerk dat z’n vaste vorm heeft gekregen, maar als ontwerp op de tekentafel. De muziek klinkt als een resultaat van een creatief proces en als een verkenning van conventies en principes.
Daar komt nog bij dat het bouwwerk geen stilistische eenduidigheid kent. Het heeft eerder een postmodern aanzien waarbij niet één maar een clustering van stijlen te ontdekken valt. Stilistische rijkdom en een verfijnde expressiviteit zijn eigen aan dit trio. Soms klinkt die rijkdom wat ondoorgrondelijk, maar de ritmische input en de loepzuivere puls van het trio zorgen ervoor dat die ondoorgrondelijkheid zijn glans houdt of esthetisch klinkt.
Soms klinken de zich evoluerende ritmische patronen naar de minimal music van Steve Reich, waar ritmische motieven over elkaar heen schuiven (phase shifting-techniek). Dat principe past Craig Taborn zelfs in zijn eentje toe als blijkt dat zijn linker- en rechterhand, met daar tussenin een derde lijn, zich onafhankelijk van elkaar bewegen en zich ritmisch en melodisch ontwikkelen. De fabelachtige techniek komt overigens het gehele trio toe en is een voorwaarde voor het niveau waarop het trio improviseert en zich in de vrije ruimte begeeft.
Sterk staaltje
Wie regelmatig op muzikale ontdekkingstocht gaat en zich graag laaft aan een sterk staaltje improvisatiekunst zal niet om het nog deze maand te verschijnen ECM-album ‘Chants’ heen kunnen.
www.craigtaborn.com
Gepubliceerd op Jazzenzo