Snarky Puppy is een onstuimig beest

CONCERTRECENSIE. Snarky Puppy, Melkweg Amsterdam, 11 oktober 2013

Een band, of quasi-collectief zoals ze zichzelf noemen, die qua naamsbekendheid zo exponentieel groeit als het uit Dallas/New York afkomstige Snarky Puppy creëert een buzz. Die heeft zich snel verspreid sinds het verschijnen van hun live-cd/dvd ‘Ground Up’ (2012). Hun uitverkochte optredens in Amsterdam en Rotterdam dit jaar lieten het Nederlandse (jazz)publiek kennis maken met dit jonge en creatieve collectief. Nu – tijdens hun afsluitende concert volgend op een vierdaagse opnamesessie in de fameuze Utrechtse Kytopia studio – zit de Melkweg vol.

Het album volgt begin komend jaar. Met deze groeiende populariteit zijn ze niet langer het best bewaarde geheim van de underground. Als je ze hoort begrijp je waarom dat zo is. Het collectief heeft een benijdenswaardige combinatie van bijzondere eigenschappen. De eclectische mix van stijlen waaronder funk, rock, fusion, jazz, blues, garage is er daar slechts één van.

Grommen
Snarky Puppy is een dier dat kan bijten en grommen als een garageband, kan slijmen als een funkgroep, zijn territorium afbakent als een solide rockband, ongestraft zijn eigen gang gaat als een jazzcollectief of stampij maakt als een op hol geslagen dixielandband. Maar naast het beest is Snarky Puppy ook teder en respectvol in de omgang met traditie. In hun muziek klinkt respect door voor bands als Weather Report, Tower of Power of de Chick Corea Elektric Band.

Maar met welke mix van stijlen ook wordt gespeeld, altijd klinkt daaronder een onvermoeibare en diepe groove, die een constante factor vormt en ook nog even doorloopt als er op het podium hier en daar nog wat bijgesteld moet worden. In dat ritmische fundament is flink geïnvesteerd. De ritmesectie heeft niet één drummer, maar twee. Niet één toetsenist, maar minimaal drie en maar liefst drie  (bas)gitaristen. Zacht gezegd een stevige ritmesectie dus, die er alles aan doet om het publiek te bewegen, geboeid te houden én het publieksbereik te vergroten.

Snarky Puppy is weliswaar qua bezetting een aanzienlijk collectief (meer dan 25 leden, waarvan nu dertien het podium in een wisselende bezetting delen), maar heeft de dynamiek en vrijheid van een trio. Iedereen krijgt de ruimte die nodig is. Met musici van dit niveau welverdiend, maar de solo’s worden in hun soul en bluesachtige eenvoud ook optimaal benut om de ruimte te openen voor de dialoog met het publiek.

Bijvoorbeeld wanneer bandleider en basgitarist Michael League vanuit losse ritmische figuurtjes het publiek spontaan inspireert om de tel mee te klappen, of wanneer de publieksrespons wordt afgedwongen door de lengte van solo’s op te rekken. Tijdens de solo’s luister je naar individuen en de spanning die tussen solist en publiek is opgebouwd. Het zijn momenten waarop het collectief heel individueel wordt.

Stoelendans
De bezetting van het gezelschap is al even flexibel als zijn muzikale voorkeuren. Tussen de nummers wordt regelmatig een stoelendans gedaan of wordt het collectief ingedikt of uitgedund. Die dynamiek in de bezetting dient de arrangementen, vergroot het dynamische bereik van de band en verandert de aandacht van de toeschouwer. Qua muzikale dynamiek zijn de abrupte wisselingen en strak getimede groove-overgangen de momenten waarop je er met een schok weer even bijgehaald wordt – mocht je afgedwaald zijn althans.

Die kans bestaat bij de constante energie en kracht van deze band, alsof de samenballing van creatieve en fysieke energie soms wat te overweldigend is.

Gepubliceerd op Jazzenzo