CONCERTRECENSIE. Zhenya Strigalev – Smiling Organizm, Bimhuis Amsterdam, 29 januari 2014
De sfeer in de net niet volle Bimhuiszaal is goed gestemd. Losjes, de stoelen die nog leeg zijn worden bemand door instrumentenkoffers. Voor een flink aantal studenten van het nabijgelegen conservatorium lijkt het hier goed toeven. En dat is niet zonder reden.
Want wat heeft de relatief onbekende, van oorsprong Russische altsaxofonist Zhenya Strigalev waardoor hij zich weet te omringen met een aantal jazzgrootheden? Strigalev, zij aan zij met de veelbesproken trompettist Ambrose Akinmusire, deelt het podium met twee sterbassisten Larry Grenadier (Brad Mehldau Trio, op contrabas) en Linley Marthe (Joe Zawinul Syndicate, op basgitaar) en drummer Eric Harland (Charles Lloyd). Pianist Taylor Eigsti, tweemaal genomineerd voor de Grammy Award, vervangt Liam Noble.
Maar wie spontaan opvalt in dit illustere gezelschap is Strigalev zelf: een wijde broek, lichtblauw hemd met een net iets te groot donkerblauw gilet, manchetknopen los en z’n altsax aan z’n mond alsof het koordje tussen zijn nek en sax net iets te kort is. Dat laatste heeft ongetwijfeld invloed op zijn geluid, maar hij is vooral ook een stijlbewuste verschijning.
Hiphop
De mix aan stijlen, van old school bebop, funk, fusion, modern tot hiphop, houdt gelijke tred met de mix aan persoonlijkheden op het podium. De beheerste Grenadier op contrabas en de extraverte Marthe op basgitaar, ze complementeren elkaar. Strigalev die de erfenis van Charlie Parker en Art Pepper levend houdt, het zelfverzekerde spel van Akinmusire waar Miles Davis in doorklinkt, Eigsti die abstract en modern spel dienend inzet, terwijl de basgitaar van Marthe stevig groovet en doorspekt is met funky licks. Dit alles vermengt zich in de oren van de luisteraar en dat pakt altijd beter uit dan dat de uiteenlopende kleuren van tevoren worden gemengd.
Organisch ook zijn de diverse mengvormen die deze bezetting mogelijk maakt. Marthe en Harland als een onafscheidelijk ritmisch pact dat vaak richting funk en fusion gaat, in contrast met de klassiekere combinatie Eigsti, Grenadier en Harland.
Spanning vasthouden kunnen ze maar al te goed. Soli waarbij je van de ene in de andere verbazing valt; als een Droste-effect dat tot in het oneindige lijkt voort te kunnen duren, zoals bij Marthe en Harland. Of een einde dat keer op keer geen einde blijkt te zijn. En als je het omdraait: een begin dat nog even op zich laat wachten.
Kostelijk
Het zorgt regelmatig voor kostelijke situaties. En daar lijken ze zelf vooral ook de humor van in te zien. Net zoals Marthe die met gepluk aan zijn basgitaar, scratches en effectjes graag de boel wat ontregelt. Humor lijkt hun geheime wapen. En als Harland aan het eind van een langzaam wegebbend ritme met zijn drums nog even kort aanzwelt totdat hij stilvalt, hoor je hun laatste adem. Smiling Organizm lacht je opnieuw toe.
www.zhenyastrigalev.com
Gepubliceerd op Jazzenzo