Tamikrest heeft een missie, maar boeit met mate

CONCERTRECENSIE. Tamikrest, North Sea Jazz Club Amsterdam, 30 maart 2014.

Mannen half verscholen achter hun gezichtssluier. Misschien wel één van de opvallendste kenmerken van de Touareg-nomadenstam uit Afrika: niet de vrouw maar de man draagt een sluier. Hier op het kleinbehuisde podium van de North Sea Jazz Club staan de twee gesluierde mannen (percussie, bas) wat aan de zijlijn, maar het zijn de steunpilaren waar de band op rust.

Voorman, zanger en gitarist Ousmane Ag Mossa draagt een traditioneel lang wit gewaad. Geflankeerd door zangeres Wonou Walet Sidati die ook deel uitmaakt van de bekende en aan Tamikrest nauw verwante band Tinariwen.

De grotendeels uit Mali afkomstige band Tamikrest (wat zoiets betekent als samenkomen) heeft zijn thuisbasis Mali verruild voor het zuiden van Algerije omdat Mali te onveilig is. Voor wie het nieuws regelmatig volgt zou denken dat dit iets is van de afgelopen jaren, maar voor de Touareg is hun thuisland al decennia lang onveilig. Thuis komen doen ze vanwege hun muziek steeds minder. Nu zijn ze op tournee door Europa met 33 concerten.

Woestijnrock
Woestijnblues, zo wordt hun muziek doorgaans gekarakteriseerd. Muzikaal gezien heeft het met de (Afro-Amerikaanse) blues bar weinig te maken. Hoewel het gitaarspel van Fransman Salvagnac toch vol zit met onmiskenbaar bluesy lijnen, zou de omschrijving woestijnpop of woestijnrock voor deze band meer hout snijden. Met hier en daar een vleugje reggae.

Maar net als in de blues (in meest authentieke zin) het lijden en de misère van de zwarte bevolking van Amerika wordt vertolkt, zo is Tamikrest de spreekbuis van de onderdrukte Touareg. Ze staan op het podium met een missie: een strijd voeren tegen de onwetendheid over de situatie van de Touareg. Of met dit concert en in het kader van hun recent verschenen album ‘Chatma’ (zusters): aandacht vragen voor de onderdrukte positie van de Touareg-vrouw.

Door de oorspronkelijke taal waarin wordt gezongen (het Tamasheq, één van de talen van de Touareg) is deze boodschap letterlijk onverstaanbaar, maar deze raakt ook ondergesneeuwd door de muziek zelf. Met z’n strakke ritmes, stevige geluid, diepe baslijnen, snerpende gitaargeluiden en een alles bepalend drumgeluid lijkt Tamikrest de eigen authenticiteit en Afrikaanse wortels op te geven ten gunste van het alom tegenwoordige Westerse pop- en rockgeluid.

Tamikrest laat je daardoor wat in verwarring achter. Is zijn dansbare muziek bedoeld om de boodschap kracht bij te zetten? Of wil de groep ze politieke problemen en menselijk misère kenbaar maken door muziek zo toegankelijk en herkenbaar mogelijk te maken voor Westerse oren?

Schrijnend
Als zanger/gitarist Ag Mossa halverwege het concert over de Touareg vertelt en de schrijnende situatie in Mali aankaart, verandert de sfeer. Het dansende publiek houdt zich in en het nummer dat er op volgt maakt indruk door een ingetogenheid die nog niet eerder klonk. Even raakt Tamikrest een gevoel dat dichter bij de boodschap staat en zo oprecht klinkt als zijn missie is.

www.tamikrest.net
Gepubliceerd op Jazzenzo