CONCERTRECENSIE. Torun Eriksen, North Sea Jazz Club Amsterdam, 12 april 2014
Paul Simon, Tom Waits, Prince, Coldplay, het zijn artiesten (en een band) die in Eriksens jeugd, persoonlijke leven en muzikale carrière sporen hebben achtergelaten. Musici die in veler levens wel van betekenis zijn geweest.
Op haar recente album ‘Visits’ heeft Torun Eriksen een selectie gemaakt van haar all-time favorites, ontdekt ze deze nummers opnieuw en geeft er een eigen draai aan. Eigenlijk net zoals een jazzartiest de beschikking heeft over een kant en klare set aan ‘standards’ en hier naar hartelust op los interpreteert.
Bij Eriksen resulteert dat in delicate en eigenzinnige versies van nummers die velen zullen herkennen. Alsof het doorgaans grijsgedraaide repertoire ineens nieuw leven wordt ingeblazen. Maar ze vraagt van de luisteraar ook vooral om opnieuw te luisteren. Misschien wel beter te luisteren.
Huilen
Wie bij het originele nummer ‘Fix You’ van Coldplay nog elk moment denkt dat zanger Chris Martin in huilen kan uitbarsten, krijgt bij de versie van Eriksen toch vooral de gelegenheid om te luisteren naar de song. En je te laten raken door de boodschap van het nummer in plaats van de expliciete emotie.
Met haar optreden draagt Eriksen in grote mate bij aan een diep respect voor de muziek die ze ten gehore brengt. Dat doet ze niet door excessieve zang, maar door een ingetogenheid en fluweelzachte lyriek, die op momenten kan omslaan in een ferme en trefzekere intensiteit. Met haar ingetogen, maar gearticuleerde zang staat ze pal achter de tekst die ze zingt; op een manier die overtuigt in eigenheid en echtheid.
Eriksen staat achter haar tekst en de band staat achter Eriksen. Zo klinkt de opbouw en de mooie balans van dit gezelschap. De rustige en ingetoomde begeleiding is dienstbaar en draagt met de herhalende patronen en elektronische klanken bij aan een geluid dat de luisteraar na een tijdje inpalmt. Alsof de sfeer van rust en kalmte de geest balsemt en de deuren opent naar de muziek.
Maar vanuit het voortkabbelende karakter van veel van haar nummers wordt ook regelmatig naar andere energieniveaus geschakeld, die richting jazz, blues, funk of rock kunnen uitwaaieren. Dat gebeurt op solomomenten van basgitaar en toetsen of bij nummers als ‘Spanish Joint’ (D’Angelo) of ‘Sign ‘O’ The Times’ (Prince) waar scheurende geluiden, diepe bassen en stevige ritmes klinken. De veelzijdige toetsenist David Wallumrød geeft solo’s weg die variëren van smaakvol minimaal spel, tot gonzende Lonnie Smith-achtige improvisaties.
Respect
In die solo’s zit het muzikale avontuur. In Eriksens zang het respect voor de nummers. Ook op die manier blijft haar muziek mooi in evenwicht. Muziek die in essentie alles te maken heeft met de traditie van de jazz als het gaat om het herinterpreteren van bestaande nummers, maar lang niet altijd naar jazz klinkt. Wel naar Torun Eriksen.
www.toruneriksen.no
Gepubliceerd op Jazzenzo