CONCERTRECENSIE. Scott Hamilton, De Badcuyp Amsterdam, 22 april 2014
Hij wordt één van de laatste crooners op zijn instrument (tenorsax) genoemd, speelde samen met onder andere Benny Goodman en Rosemary Clooney, heeft meer dan veertig albums op zijn naam én nog steeds geen kapsones.
Scott Hamilton blijft vooral zichzelf. Dat zit hem ingebakken. In een tijd dat zijn collega’s vooral bebop speelden, ging hij juist terug naar de vroegere tijden van de jazz, naar de muziek van Ben Webster, Zoot Sims en Lester Young. Prachtig en tijdloos zou je kunnen zeggen, maar niet eigentijds. Nu doet hij als groot jazzicoon enkele kleinere jazzpodia aan in Nederland, waaronder De Badcuyp.
Opvallend maar ook begrijpelijk. Want de kleinbehuisde en intieme concertzaal van De Badcuyp kan daardoor voor even de huiskamer van Hamilton worden. Er kan een feestje gebouwd worden. Feestelijk voor zijn begeleidende musici om met hem voor deze gelegenheid te kunnen spelen, maar ook voor de schare fans, volgelingen, bekenden en vrienden én zichtbaar ook voor Hamilton zelf die lijkt te genieten van zijn publiek en onder andere zijn samenspel met gitarist Martien Oster. Het zijn van die concerten waarvoor je niet alleen voor de muziek komt, maar ook voor het fenomeen. Waarbij je voor heel even getuige bent van een stukje levende geschiedenis.
Net als bij een jamsessie worden er standards gespeeld, maar dan van een niveau om je vingers bij af te likken, wordt van te voren nog even snel de toonsoort bepaald, roept Hamilton contrabassist Joep Lumeij tussentijds even toe dat er gemoduleerd moet worden en wordt trompettist Menno Daams na de pauze uit het publiek geplukt en gevraagd mee te spelen. Er wordt geïmproviseerd. De sfeer is losjes en informeel.
Wie niet alleen voor het fenomeen komt, komt voor zijn ballads. Zijn warme, menselijke en verfijnde geluid wordt in dit genre peilloos diep. Dat gebeurt onder meer in ‘Angel Eyes’, daar wordt zijn klank driedimensionaal en krijgt een ruimtelijkheid waar je jezelf in verliest. Drummer Haye Jellema houdt zich hier wijselijk in.
Hier, maar ook in Ellingtons ‘Tonight I Shall Sleep (With a Smile on My Face)’ klinkt Hamiltons bijzonder gedisciplineerde spel, zonder te veel toeters en bellen. En af en toe hoor je in zijn zwoele, maar beheerste geluid een licht gegrom, alsof deze vriendelijke crooner even zijn tanden laat zijn. Heel even maar.
www.scotthamiltonsax.com
Gepubliceerd op Jazzenzo