CONCERTRECENSIE. Marc Cary Focus Trio, Bimhuis Amsterdam, 23 oktober 2014
“Geniet van de beleving”, wenst de in New York (Harlem) woonachtige Marc Cary zijn publiek toe, voordat hij in de toetsen duikt. Alsof het een achtbaan is. En hij heeft gelijk. Zo klinkt het trio inderdaad: als een zintuiglijke en bijna-lijflijke ervaring, met een hoog energiegehalte, drijvende ritmiek en een levensvitaliteit die je uit je stoel losrukt.
Een flinke dosis ritmisch en creatief potentieel die hier live vrijkomt. Bij sommige bands, zoals dit trio, kun je er op wachten. Als bij een flipperkast wordt de muziek de ruimte ingeschoten. Dat gebeurt al snel in de eerste set.
Sameer Gupta
De trioleden kennen elkaar lang en uit diverse groeperingen. Cary speelt regelmatig met drummer en tablaspeler – de drijvende kracht achter dit trio – Sameer Gupta in diens band Namaskar. Bassist (contrabas en basgitaar) Rashaan Carter, net als Cary beïnvloed door de Go-Go scene (associatie met funk, hiphop en rhythm and blues) uit Washington D.C., speelde eerder onder andere samen in Cindy Blackman’s band.
Er zit een ruime tijdspanne tussen het vorige album ‘Focus’ (2006) en het vorig jaar verschenen album ‘Four Directions’ waarvan het trio nummers ten gehore brengt. Die tijdspanne kan worden verklaard door de insteek van dit trio: de hermetisch afgesloten studio wordt pas betreden als de composities zich tijdens tal van live-optredens dynamisch hebben gevormd.
Dat ligt tevens in de lijn van het creatieve ontstaansproces van de nummers dat met een open bewustzijn tot stand komt, aangestoken door de grootstedelijke New Yorkse ervaring. Cary: “Ik leef met een bushalte voor de deur, heb buren die de hele dag hiphop draaien, mensen komen er samen, honden blaffen. Die omgeving geeft een creatieve impuls aan wat ik doe. Ik heb eraan gedacht dat ik weg moet gaan van al dat lawaai om me te kunnen concentreren, maar als ik een tijdje weg zou zijn, kon ik me zeker niet zo volledig concentreren als ik had gedacht. Ik begon actief naar mijn omgeving te luisteren en daar gebruik van te maken.”
Hectiek
Nu is het aan het publiek om de concentratie te vinden te midden van deze in muziek vervatte hectiek. Dat is opwindend. Die genadeloze virtuositeit van Cary, de razendsnelle baslijnen van Carter en de drijvende ritmiek (drums en tabla) van Gupta, worden begeleid door een aanhoudende stevige groove en hun samenspel is onwankelbaar. De tomeloze energie wordt soms teruggefloten: subtiel en strak getimede ritmes en riffs fungeren als rustbaken. Óf het andere uiteinde van het klankspectrum wordt er als een complementaire kleur tegenover gezet: Cary op synthesizer en Rhodes (vaak als begeleiding voor bas en drumsolo) en Gupta op de tabla.
Het resultaat is een energetisch krachtenveld met de groove als onwankelbare constante. Hun muziek getuigt van open, vitaal en scherp samenspel waar improvisatiekunst op het hoogste niveau wordt bedreven: gedrevenheid en beheersing staan volledig in dienst van de vrijheid die het trio live zoekt. Die muzikale chemie komt snel tot stand maar komt pas echt tot leven in de tweede set.
Perfect
De triobezetting is voor die muzikale chemie een perfecte vorm en ongewild daagt het ook de jazz georiënteerde triotraditie uit. Met een stevig anker binnen de jazz en pure muzikaliteit omarmt het ook vooral het leven in zijn energie, impulsiviteit en echtheid.
www.marccary.com
Gepubliceerd op Jazzenzo