CONCERTRECENSIE. Acquaphonica, Bethany’s Jazz Club, Amsterdam, 19 maart 2015
De bandnaam Acquaphonica is op zichzelf al een treffende definitie van muziek. Probeer muziek maar eens te grijpen. Het is als water: vluchtig en ongrijpbaar. Of geluid: trillende lucht. Je kunt het niet vastpakken. Wat ze gemeen hebben is beweging. Het vijfkoppige Acquaphonica, geleid door pianiste en componiste Federica Colangelo, beweegt zich ergens tussen modern-klassiek en jazz én tussen compositie en improvisatie.
De avond stond in het teken van het nog te verschijnen tweede album ‘Chiaroscuro’. Daarnaast werden stukken gespeeld van het in 2012 verschenen debuutalbum ‘Private Enemy’. Het gezelschap klinkt beheerst, rijk, esthetisch en modern.
Lekker in het gehoor liggende pianoriffs, beheerst pianospel, fraaie en subtiele basintro’s zoals in het openingsnummer ‘Violet, Blue, Light Blue, Orange’ worden afgewisseld met uitgekiend vlechtwerk van ritmische patronen en de melodieën van sopraansaxofonist Joao Driessen die ogenschijnlijk vliegen. De muziek van Acquaphonica heeft veel te bieden en is rijk gevuld.
De band heeft een excellente ritmische ruggengraat die vertegenwoordigd wordt door slagwerker Kristijan Krajn?an en contrabassist Mihail Ivanov. Zij zijn de drijvende kracht. Ze schakelen moeiteloos een paar versnellingen hoger of doen een paar stappen terug als er een ontspannen groove moet klinken waar de overige bandleden op mee kunnen deinen.
Partituur
Toch bekruipt je bij het luisteren en aanschouwen van dit gezelschap het gevoel dat er van alles aan de oppervlakte beweegt, maar het niet de kans krijgt naar buiten te komen. Acquaphonica keert zich op het podium zogezegd buitenstebinnen. En dat is jammer. Het lijkt alsof de uitdaging in de partituur wordt gezocht en dat de gedachte overheerst dat muziek niet in de eerste plaats op het podium ontstaat, maar van tevoren vormgegeven kan worden. De interactie tussen de bandleden wordt daardoor niet warm gesmeed. En wat niet broeit op het podium krijgt ook niet de kans over te slaan op het publiek.
De kiemen van die interactie zijn wel degelijk aanwezig, want tussen de knappe en doordachte noten klinkt geregeld ook lucht, ruimte en geanimeerd samenspel tijdens de geïmproviseerde gedeelten. Daar wordt de beweging organisch. Dan gaat de muziek ademen.
Die momenten mogen worden gekoesterd. Ze geven glans aan wat zo mooi is samengevat in de naam van de band.
www.acquaphonica.com
Gepubliceerd op Jazzenzo