We kunnen alleen maar gissen naar hoe de piano van Einstein heeft geklonken, maar of hij nu één van zijn favoriete componisten (zoals Bach of Mozart) speelde of hoe het precies zou hebben geklonken vind ik ook wat minder interessant. Muziek bracht Einstein op nieuwe ideeën en zoals zijn zus Maja opmerkte: “After playing piano, he would get up saying ‘There, now I’ve got it’, something in the music would guide his thought in new and creative directions.”
Einstein achter de piano deed me denken aan één van de 5 condities die John Cleese als belangrijk beschouwt voor creatief denken (of bekijk hier de lezing van John Cleese). En dat is (Pondering) Time.
Pondering Time is je geest zo lang mogelijk de tijd geven om over een probleem na te denken zonder meteen met een oplossing te komen. Door te “broeden” op een probleem (in plaats meteen met een oplossing te komen) neemt de kans toe dat je met iets origineels komt. En omdat de geest het liefst onzekerheden uit de weg gaat en het aantal keuzemogelijkheden het liefst zo snel mogelijk reduceert hoort er ook een stukje acceptatie bij van het oncomfortabele gevoel dat erbij komt kijken.
Het leuke is dat als je een muziekinstrument bespeelt je jezelf een beetje Einstein eigen kunt maken, niet door de genie uit te hangen maar gewoon lekker een beetje te “broeden” op problemen en ideeën of als tussendoortje (zoals Woody Allen zei: “I think in the cracks all the time. I never stop.”)
Pondering Time zou je ook strategisch uitstelgedrag kunnen noemen. Volgens Adam Grant (auteur van Originals) één van de strategieën die creatieven er op na houden en die hij in deze TED-lezing verder toelicht.