Een week luisteren … het was een opgaaf, maar luisteren (en luisteren naar het luisteren) deed mij de oren openen. Hier is het resultaat:
Zoals je kunt lezen in deze blogpost lette ik vooral op hoe ik zelf luisterde, of m’n luisteren met name gericht was op het luisteren naar de bottom-line in een gesprek (zgn. reductief luisteren) of dat ik meer luisterde met en naar iemand (zgn. expansief luisteren). Hieronder een soort van leganda, die een uitleg is bij het bovenstaande (zoals ook vaak bordjes staan bij abstracte kunst in musea).
Luisteren is een daad van edelmoedigheid. Echt luisteren is een kunst. En zoals Julian Treasure zegt een kunst die je kunt leren.
Ik merkte:
- Hoe m’n eigen gedachten het luisteren vaak in de weg zitten
- Dat met iemand luisteren vaak veel concentratie, rust en aandacht vereist, misschien nog wel meer dan luisteren naar de bottom-line
- De intentie om te luisteren al de helft van het verhaal is
- Dat echt luisteren verband houdt met kwetsbaarheid en connectie
- Dat luisteren de basis is van spreken, wat je hoort (dus wat jij hoort) bepaalt vaak wat je vervolgens zegt of vraagt
- Dat je luisterpositie (hoe je luistert) heel bepalend kan zijn hoe een gesprek verloopt
- De eerste twee dagen van m’n luisterweek kreeg ik spontaan 2 giften van mensen die ik niet kende
Bewust luisteren doet me denken aan wat kunstenaar en designer Giorgia Lupi mooi verwoorde als:
Just by paying attention to what happens in our mind while looking at the world around us we can force ourselves to learn how to see, and how to recognize the qualitative features of all the different images we see.